خودکشی: بررسی روان‌شناسانه علل، عوامل و راه‌های پیشگیری

خودکشی یک پدیده پیچیده و چندعاملی است که به دلایل مختلف روان‌شناختی، اجتماعی، بیولوژیکی و فرهنگی رخ می‌دهد. خودکشی یکی از معضلات جدی جوامع مدرن است که به‌ویژه در سال‌های اخیر، با افزایش فشارهای اجتماعی، اقتصادی و روان‌شناختی، میزان وقوع آن رشد داشته است. طبق آمار سازمان جهانی بهداشت (WHO)، هر ساله بیش از ۷۰۰ هزار نفر در سراسر جهان به دلیل خودکشی جان خود را از دست می‌دهند. این امر نشان‌دهنده نیاز فوری به درک بهتر علل و عوامل مؤثر بر خودکشی است تا از این راه بتوانیم برنامه‌های پیشگیرانه‌ای را برای کاهش میزان آن طراحی و اجرا کنیم. در این مقاله، به بررسی علل خودکشی از دیدگاه روان‌شناختی خواهیم پرداخت و تأثیر عوامل فردی، محیطی و زیستی بر این پدیده را بررسی می‌کنیم.

عوامل روان‌شناختی

افسردگی و نقش آن در خودکشی

افسردگی به عنوان یکی از اصلی‌ترین اختلالات روانی با احساسات شدید اندوه، ناامیدی و فقدان انگیزه تعریف می‌شود. افسردگی می‌تواند به دو شکل عمده وجود داشته باشد: افسردگی اساسی و افسردگی مزمن (دیستیمیا). در حالت افسردگی اساسی، فرد ممکن است احساس کند زندگی بی‌معنی شده است و حتی فعالیت‌های معمولی روزانه هم برایش غیرقابل تحمل می‌شوند. این وضعیت می‌تواند افکار خودکشی را تقویت کند، به‌خصوص زمانی که فرد دچار بحران‌های شخصی یا از دست دادن‌های عاطفی شده باشد. تحقیقات نشان داده است که بیش از ۵۰ درصد افرادی که دست به خودکشی می‌زنند، از افسردگی رنج می‌برده‌اند.

اضطراب و استرس مزمن

اختلالات اضطرابی نیز با خطر خودکشی در ارتباط‌اند، به‌ویژه زمانی که این اختلالات به صورت مزمن و طولانی‌مدت وجود داشته باشند. استرس، مخصوصاً در موقعیت‌های اجتماعی یا کاری، می‌تواند باعث افزایش احساس ناتوانی و ناکامی شود. افراد دچار اضطراب شدید ممکن است دچار اختلالات خواب، افکار منفی تکرارشونده و حساسیت بیش از حد نسبت به موقعیت‌های تنش‌زا شوند. این شرایط می‌تواند به‌ویژه در افرادی که احساس می‌کنند هیچ راهی برای خروج از موقعیت‌های تنش‌زا وجود ندارد، منجر به رفتارهای خودتخریبی و در نهایت خودکشی شود.

اختلالات شخصیت و خودکشی

افرادی که دچار اختلالات شخصیت مانند اختلال شخصیت مرزی (BPD) یا اختلال شخصیت ضد اجتماعی (ASPD) هستند، رفتارهای ناپایدار و تکانشی از خود نشان می‌دهند. در BPD، نوسانات خلقی، احساسات شدید و ناپایداری در روابط اجتماعی، می‌تواند منجر به احساس بی‌ارزشی و یأس شدید شود. این افراد معمولاً در برخورد با احساسات طردشدگی و انزوا مشکل دارند و همین می‌تواند منجر به رفتارهای خودزنی یا خودکشی شود. در ASPD**، فرد ممکن است رفتارهای خشونت‌آمیز و بدون توجه به عواقب داشته باشد که خطر خودکشی در این دسته از افراد نیز بیشتر است.

عوامل اجتماعی و محیطی

فشارهای اجتماعی و فرهنگی

فشارهای اجتماعی، شامل تبعیض‌های اجتماعی و نابرابری‌ها، می‌توانند احساس طردشدگی و انزوای اجتماعی را افزایش دهند. به عنوان مثال، جوامعی که در آن‌ها اقلیت‌های اجتماعی، مهاجران یا افراد با گرایش‌های جنسی متفاوت با تبعیض مواجه هستند، میزان خودکشی بیشتری را گزارش می‌کنند. از سوی دیگر، در برخی از فرهنگ‌ها، خودکشی ممکن است به عنوان راهی برای نجات از شرم یا شکست تلقی شود. فرهنگ‌هایی که موفقیت‌های فردی را بسیار پررنگ می‌کنند، ممکن است فشار زیادی بر افراد برای دستیابی به انتظارات غیرقابل دسترس وارد کنند، و در نتیجه خودکشی به‌عنوان یک راه خروج از این فشارها در نظر گرفته شود.

تأثیر شبکه‌های اجتماعی و رسانه

شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های جمعی می‌توانند به دو صورت بر خودکشی تأثیر بگذارند. از یک سو، ممکن است باعث رومانتیک‌سازی خودکشی یا الگوبرداری از افراد مشهور که اقدام به خودکشی کرده‌اند، شوند. از سوی دیگر، دسترسی آسان به اطلاعات در شبکه‌های اجتماعی، می‌تواند به تشویق رفتارهای خودتخریبی منجر شود. پدیده‌ای مانند قلدری اینترنتی یا حمله‌های روانی در شبکه‌های اجتماعی به‌ویژه برای جوانان می‌تواند از جمله عوامل افزایش‌دهنده افکار خودکشی باشد.

عوامل بیولوژیکی و ژنتیکی

ژنتیک و وراثت

خودکشی ممکن است در خانواده‌ها به‌صورت ژنتیکی منتقل شود. این بدان معناست که اگر فردی در خانواده‌ای با سابقه خودکشی بزرگ شده باشد، احتمال اینکه خود او نیز در آینده دست به خودکشی بزند، بیشتر است. محققان دریافته‌اند که برخی از ژن‌های خاص ممکن است با ایجاد تغییرات در عملکرد مغز، احتمال ابتلا به افسردگی یا رفتارهای خودکشی را افزایش دهند. به عنوان مثال، تغییرات در ژن‌های مرتبط با انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند سروتونین و دوپامین با خطر بالاتر خودکشی ارتباط دارند.

عدم تعادل شیمیایی در مغز

سروتونین، به‌عنوان یک انتقال‌دهنده عصبی کلیدی، نقش مهمی در تنظیم خلق و خو و کنترل استرس دارد. تحقیقات نشان داده است که کاهش سطح سروتونین می‌تواند باعث افزایش تکانشگری و افکار منفی شود که این موارد با خطر خودکشی مرتبط‌اند. افرادی که دچار اختلالات روانی هستند، معمولاً با مشکلات در تولید یا جذب سروتونین مواجه‌اند، که این موضوع آن‌ها را به‌ویژه مستعد رفتارهای خودکشی می‌کند.

عوامل مرتبط با تجارب زندگی

سوءاستفاده و تروما

افرادی که در کودکی یا بزرگسالی دچار سوءاستفاده جسمی، جنسی یا عاطفی شده‌اند، بیشتر در معرض افکار خودکشی قرار دارند. تجربه‌های تروما باعث می‌شوند که فرد احساس بی‌قدرتی و بی‌ارزشی کند و در بلندمدت به اختلالات روانی مانند اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و افسردگی دچار شود. این تجربه‌ها معمولاً با احساسات شدید خشم، شرم و اضطراب همراه‌اند که می‌تواند فرد را به سمت خودکشی سوق دهد.

بحران‌های ناگهانی

بحران‌های زندگی مانند از دست دادن شغل، تجربه شکست‌های عشقی، مشکلات مالی یا از دست دادن عزیزان**، می‌توانند به طور ناگهانی احساس یأس و درماندگی را به اوج برسانند. این شرایط می‌توانند به‌ویژه برای افرادی که از قبل با مشکلات روان‌شناختی درگیر بوده‌اند، تهدید کننده‌تر باشند. به‌علاوه، عدم وجود سیستم‌های حمایتی قوی می‌تواند باعث شود که فرد احساس کند هیچ راه حلی برای خروج از بحران ندارد.

پیشگیری

پیشگیری از خودکشی نیازمند مداخله چندسطحی است. عوامل روان‌شناختی مانند افسردگی و اختلالات اضطرابی، فشارهای اجتماعی و محیطی، عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی و تجارب آسیب‌زا، همه در کنار هم خطر خودکشی را افزایش می‌دهند. برای مقابله با این بحران، ضروری است که از طریق تشخیص زودهنگام، افزایش حمایت اجتماعی و درمان‌های روان‌شناختی موثر، به افراد در معرض خطر کمک شود. آموزش عمومی در مورد علائم هشداردهنده و تقویت خدمات سلامت روان نیز از جمله راهکارهای کلیدی برای کاهش میزان خودکشی در جوامع است.

درمان‌های دارویی و روان‌شناختی در پیشگیری از خودکشی

درمان‌های دارویی (Pharmacotherapy)

داروها نقش مهمی در درمان اختلالات روانی که به خودکشی منجر می‌شوند، دارند. داروهای مختلفی می‌توانند به بهبود علائم افسردگی، اضطراب، اختلالات شخصیت و اختلالات روان‌پریشی که ممکن است به افکار یا رفتارهای خودکشی منجر شوند، کمک کنند.

داروهای ضد افسردگی (Antidepressants)

افسردگی به‌عنوان یکی از شایع‌ترین علل خودکشی، با استفاده از داروهای ضد افسردگی درمان می‌شود. این داروها با افزایش سطح سروتونین، نوراپی‌نفرین و دوپامین (انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز) به بهبود خلق‌وخو و کاهش افکار خودکشی کمک می‌کنند.

انواع داروهای ضد افسردگی:

• SSRI‌ها (مهارکننده‌های بازجذب سروتونین): این داروها شامل فلوکستین (Prozac)، سرترالین (Zoloft)، و سیتالوپرام (Celexa) هستند و به‌طور گسترده برای درمان افسردگی و کاهش افکار خودکشی تجویز می‌شوند. SSRI‌ها معمولاً به‌دلیل عوارض جانبی کم، اولین خط درمان هستند.
• SNRI‌ها (مهارکننده‌های بازجذب سروتونین-نوراپی‌نفرین): این داروها شامل ونلافاکسین (Effexor) و دولوکستین (Cymbalta) هستند و برای افسردگی و اضطراب تجویز می‌شوند، به‌ویژه زمانی که فرد به SSRI‌ها پاسخ نداده باشد.
• داروهای ضد افسردگی سه‌حلقه‌ای (TCA): این دسته از داروها مانند آمی‌تریپتیلین و ایمی‌پرامین معمولاً برای افرادی که به دیگر داروهای ضد افسردگی پاسخ نمی‌دهند، تجویز می‌شود. این داروها می‌توانند عوارض جانبی بیشتری داشته باشند و باید با دقت مصرف شوند.

داروهای ضد اضطراب (Anxiolytics)

اضطراب شدید و طولانی‌مدت نیز می‌تواند منجر به افکار خودکشی شود. برای مدیریت این وضعیت، داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین‌ها (مثل لورازپام یا دیازپام) ممکن است تجویز شوند. این داروها می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب کمک کنند، اما باید با احتیاط مصرف شوند زیرا احتمال اعتیاد به آن‌ها وجود دارد.

داروهای تثبیت‌کننده خلق (Mood Stabilizers)

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی یا اختلال شخصیت مرزی اغلب دچار نوسانات شدید خلقی هستند که می‌تواند خطر خودکشی را افزایش دهد. داروهای تثبیت‌کننده خلق مانند لیتیوم، والپروات سدیم و کاربامازپین می‌توانند به کنترل نوسانات خلقی کمک کنند. لیتیوم، به‌ویژه، اثبات شده که در کاهش خطر خودکشی در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی بسیار مؤثر است.

داروهای ضد روان‌پریشی (Antipsychotics)

در مواردی که فرد دچار اختلالات روان‌پریشی مانند اسکیزوفرنی باشد، داروهای ضد روان‌پریشی می‌توانند به کنترل توهمات و هذیان‌ها که ممکن است به خودکشی منجر شوند، کمک کنند. داروهای ضد روان‌پریشی نسل دوم مانند آریپیپرازول و کلوزاپین، نه تنها در کنترل علائم روان‌پریشی، بلکه در کاهش رفتارهای خودکشی مؤثر هستند.

درمان‌های جدید

کتامین و اسکتامین، به‌عنوان درمان‌های جدید برای افسردگی مقاوم به درمان، نشان داده‌اند که می‌توانند به سرعت افکار خودکشی را کاهش دهند. این داروها به صورت تزریقی یا اسپری بینی استفاده می‌شوند و تأثیر فوری در کاهش علائم افسردگی و افکار خودکشی دارند.

درمان‌های روان‌شناختی (Psychotherapy)

درمان‌های روان‌شناختی از روش‌های غیردارویی مهم برای کاهش افکار خودکشی و بهبود سلامت روان هستند. این روش‌ها به افراد کمک می‌کنند تا با افکار و احساسات منفی خود مقابله کرده و مهارت‌های مقابله‌ای مناسبی برای مدیریت استرس و مشکلات زندگی پیدا کنند.

درمان شناختی-رفتاری (CBT)

درمان شناختی-رفتاری (CBT) یکی از مؤثرترین روش‌های روان‌درمانی برای کاهش افکار خودکشی است. CBT به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی و غیرمنطقی که به احساس ناامیدی و بی‌ارزشی منجر می‌شوند، شناسایی و تغییر دهند.

در این درمان، فرد یاد می‌گیرد که افکار خودکشی را شناسایی کند و راه‌حل‌های سالم‌تری برای مقابله با مشکلات خود بیابد. فعال‌سازی رفتاری، یکی از تکنیک‌های CBT، به فرد کمک می‌کند تا فعالیت‌های مثبت و رضایت‌بخش را در زندگی خود افزایش دهد که این امر به کاهش افسردگی و اضطراب کمک می‌کند.

درمان دیالکتیکی-رفتاری (DBT)

درمان دیالکتیکی-رفتاری (DBT) به‌ویژه برای افرادی که از اختلال شخصیت مرزی (BPD) رنج می‌برند و تمایلات خودکشی دارند، طراحی شده است. DBT بر ترکیب پذیرش و تغییر تمرکز دارد و به افراد کمک می‌کند تا با احساسات شدید و رفتارهای تکانشی خود بهتر کنار بیایند.

این درمان شامل مهارت‌آموزی در چهار حوزه است: ذهن‌آگاهی، تحمل پریشانی، تنظیم هیجان و مهارت‌های بین فردی. DBT به افراد می‌آموزد که چگونه در برابر احساسات قوی که به رفتارهای خودتخریبی منجر می‌شوند، مقاومت کنند.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)

ACT یک رویکرد روان‌شناختی است که بر افزایش انعطاف‌پذیری روان‌شناختی تمرکز دارد. این درمان به افراد کمک می‌کند تا با افکار و احساسات دشوار خود بدون تلاش برای سرکوب یا تغییر آن‌ها کنار بیایند. در عوض، افراد تشویق می‌شوند که بر ارزش‌ها و اهداف خود تمرکز کرده و زندگی معناداری را دنبال کنند. ACT می‌تواند در کاهش افکار خودکشی و افزایش حس هدفمندی مؤثر باشد.

درمان بین‌فردی (IPT)

درمان بین‌فردی (IPT) برای افرادی که دچار افسردگی و مشکلات مربوط به روابط بین‌فردی هستند، طراحی شده است. این درمان به فرد کمک می‌کند تا مشکلات روابطش را شناسایی و حل کند و مهارت‌های لازم برای برقراری ارتباط مؤثرتر با دیگران را به دست آورد. IPT می‌تواند به کاهش احساس انزوا و بهبود روابط اجتماعی، که از عوامل محافظتی در برابر خودکشی هستند، کمک کند.

مشاوره بحران و مداخلات کوتاه‌مدت

افرادی که در حال تجربه بحران‌های حاد و افکار خودکشی شدید هستند، ممکن است به مداخلات کوتاه‌مدت و فوری نیاز داشته باشند. مشاوره بحران به فرد کمک می‌کند تا از لحظه‌های بحرانی عبور کرده و به یک حالت پایدارتر برسد. این نوع مشاوره معمولاً شامل تکنیک‌های حل مسئله و آموزش مهارت‌های مقابله‌ای برای مدیریت بهتر بحران‌های زندگی است.

درمان تحلیلی (Psychoanalysis) و پیشگیری از خودکشی

درمان تحلیلی، که به عنوان روان‌کاوی (Psychoanalysis) نیز شناخته می‌شود، یکی از قدیمی‌ترین و عمیق‌ترین روش‌های روان‌درمانی است که توسط زیگموند فروید ابداع شده است. این درمان به بررسی عمیق ریشه‌های ناخودآگاه افکار و رفتارهای فرد می‌پردازد. هدف این روش، کشف و فهم انگیزه‌ها، تعارضات و احساسات سرکوب‌شده‌ای است که ممکن است فرد از آن‌ها آگاهی نداشته باشد، اما به شکل ناهشیارانه بر رفتارهای او تأثیر می‌گذارند. درمان تحلیلی می‌تواند به ویژه در پیشگیری از خودکشی مفید باشد، زیرا اغلب خودکشی نتیجه احساسات عمیق و سرکوب‌شده‌ای است که به مرور زمان بدون رسیدگی باقی می‌مانند.

مبانی درمان تحلیلی در خودکشی

درمان تحلیلی بر این اصل استوار است که بسیاری از مشکلات روانی، از جمله افکار و رفتارهای خودکشی، ریشه در تعارضات درونی و ناهشیار دارند که فرد ممکن است به‌طور کامل از آن‌ها آگاه نباشد. در این روش، تمرکز بر کاوش و بررسی عمیق تجارب کودکی، رابطه‌ها، و احساسات سرکوب‌شده است که به بروز رفتارهای خودتخریبی منجر می‌شوند.

بررسی ریشه‌های ناخودآگاه افکار خودکشی

فردی که تمایلات خودکشی دارد، ممکن است در سطوح عمیق‌تری از روان خود با احساسات حل‌نشده‌ای مانند خشم سرکوب‌شده، احساس گناه، شرم یا طردشدگی دست‌وپنجه نرم کند. این احساسات اغلب به‌طور ناخودآگاه فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهند و در نهایت به صورت افکار یا رفتارهای خودتخریبی نمود پیدا می‌کنند.

در درمان تحلیلی، از طریق جلسات طولانی‌مدت، فرد تشویق می‌شود تا در مورد تجربیات گذشته خود به‌خصوص دوران کودکی و ارتباطات خانوادگی فکر کند. درمانگر به فرد کمک می‌کند تا از پیوندهای ناهشیار بین تجربیات اولیه و وضعیت روانی فعلی خود آگاه شود و این آگاهی می‌تواند به کاهش احساسات خودتخریبی و بهبود وضعیت روانی فرد کمک کند.

فهم تعارضات درونی

افرادی که دچار افکار خودکشی هستند، اغلب با تعارضات درونی شدیدی مواجه‌اند. این تعارضات ممکن است به‌عنوان جنگی میان دو بخش از روان فرد ظاهر شوند: بخشی که به زندگی و موفقیت تمایل دارد و بخشی که به سمت ناامیدی و شکست گرایش دارد. درمان تحلیلی به فرد کمک می‌کند تا این تعارضات را شناسایی کرده و به تدریج آن‌ها را حل کند.

به عنوان مثال، فردی که با خودکشی دست‌وپنجه نرم می‌کند، ممکن است از کودکی احساس کرده باشد که ارزش کافی برای دیگران ندارد و همواره تلاش کرده است تا این احساس را سرکوب کند. اما در درمان تحلیلی، فرد فرصت پیدا می‌کند تا این احساسات را بیان کرده و به‌جای سرکوب، آن‌ها را پردازش و به شیوه‌ای سالم مدیریت کند.

کار با مکانیسم‌های دفاعی

افرادی که تمایلات خودکشی دارند، معمولاً از مکانیسم‌های دفاعی مانند انکار، سرکوب، جابه‌جایی و فرافکنی استفاده می‌کنند تا با احساسات دردناک خود مواجه نشوند. این مکانیسم‌ها ممکن است به‌صورت موقتی به کاهش درد کمک کنند، اما در بلندمدت باعث می‌شوند فرد با ریشه اصلی مشکلات خود روبه‌رو نشود.

درمان تحلیلی به فرد کمک می‌کند تا این مکانیسم‌های دفاعی را شناسایی کرده و به تدریج آن‌ها را کنار بگذارد تا بتواند با احساسات عمیق‌تر و ناخودآگاه خود مواجه شود. این فرآیند می‌تواند به کاهش افکار خودکشی کمک کند، زیرا فرد دیگر نیازی به پنهان‌سازی احساسات خود از طریق رفتارهای خودتخریبی نخواهد داشت.

تحلیل انتقال (Transference) و ضد انتقال (Countertransference)

درمان تحلیلی به شدت به مفهوم انتقال و ضد انتقال تکیه دارد. انتقال به معنای تجربه احساسات و عواطفی است که فرد نسبت به افراد مهم در گذشته‌اش داشته، اما این احساسات به درمانگر منتقل می‌شوند. برای مثال، فرد ممکن است احساس خشم یا وابستگی شدیدی نسبت به درمانگر نشان دهد که در واقع بازتابی از روابط قدیمی او با والدین یا دیگر افراد مهم زندگی‌اش است.

تحلیل انتقال در جلسات درمانی به فرد کمک می‌کند تا روابط ناسالم گذشته خود را درک کند و با الگوهای تکراری که منجر به افکار و رفتارهای خودتخریبی شده‌اند، روبه‌رو شود. همچنین، ضد انتقال که به احساسات درمانگر نسبت به مراجع اشاره دارد، می‌تواند به شناسایی بهتر تعارضات و مشکلات ناهشیار فرد کمک کند.

چگونه درمان تحلیلی به پیشگیری از خودکشی کمک می‌کند؟

درمان تحلیلی از طریق کاوش عمیق در ناخودآگاه فرد و بررسی تعارضات درونی و سرکوب‌شده می‌تواند به پیشگیری از خودکشی کمک کند. این روش درمانی بر روی درک ریشه‌های عمیق روانی مشکلات تمرکز دارد و به فرد کمک می‌کند تا با احساسات و افکار سرکوب‌شده خود آشنا شود و آن‌ها را به شیوه‌ای سازنده مدیریت کند.

افزایش بینش نسبت به خود

درمان تحلیلی به فرد کمک می‌کند تا بینش عمیق‌تری نسبت به احساسات، افکار و رفتارهای خود پیدا کند. این بینش به فرد امکان می‌دهد که ارتباطات میان تجارب گذشته و وضعیت روانی فعلی خود را درک کند و در نتیجه از تکرار الگوهای منفی که ممکن است به خودکشی منجر شوند، جلوگیری کند.

کاهش احساسات منفی سرکوب‌شده

با پردازش و بیان احساسات منفی که ممکن است سال‌ها سرکوب شده باشند، فرد قادر می‌شود که با آن‌ها به شیوه‌ای سازنده مواجه شود. این فرآیند می‌تواند به کاهش احساسات ناامیدی، خشم و بی‌ارزشی کمک کند که از جمله عوامل مهم در بروز خودکشی هستند.

تقویت خودآگاهی و خودپذیری

یکی از اهداف درمان تحلیلی این است که فرد به خودآگاهی و خودپذیری بیشتری دست یابد. زمانی که فرد به‌طور کامل بتواند خود را با تمامی نقاط ضعف و قوتش بپذیرد، احساس یأس و ناتوانی که منجر به خودکشی می‌شود، کاهش می‌یابد.

ایجاد روابط سالم‌تر

با تحلیل الگوهای قدیمی روابط و انتقال آن‌ها به روابط فعلی، فرد می‌تواند مهارت‌های لازم برای ایجاد روابط سالم‌تر و رضایت‌بخش‌تر را بیاموزد. این امر به کاهش احساس انزوا و تنهایی کمک کرده و از عوامل حمایتی برای پیشگیری از خودکشی به شمار می‌رود.

نتیجه‌گیری

پیشگیری از خودکشی نیازمند مداخله چندسطحی است. عوامل روان‌شناختی مانند افسردگی و اختلالات اضطرابی، فشارهای اجتماعی و محیطی، عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی و تجارب آسیب‌زا، همه در کنار هم خطر خودکشی را افزایش می‌دهند. برای مقابله با این بحران، ضروری است که از طریق تشخیص زودهنگام، افزایش حمایت اجتماعی و درمان‌های روان‌شناختی موثر، به افراد در معرض خطر کمک شود. آموزش عمومی در مورد علائم هشداردهنده و تقویت خدمات سلامت روان نیز از جمله راهکارهای کلیدی برای کاهش میزان خودکشی در جوامع است.